The Last One (for now)

Het is dan echt voorbij. Al 2 weken ondertussen en het voelt tegeijk als gisteren en als maanden geleden. Ik zal eerst maar even over mijn laatste paar maanden vertellen.
Bij mijn laatste blog was ik in Cairns en Mission Beach tijdens pasen. Toen we terugkwamen in de Valley leerde we de baas zn zoontje kennen die daar was voor de vakantie. Hij kon heel lief zijn maar kon ook nog wel s op de verkeerde manier om aandacht vragen. Gelukkig was Judy er ook nog steeds. Al vrij snel kwam ik weer in een routine. Meeste dagen niet heel bijzonder, leukste was dan gezellig even bij Mel buurten en savonds rustig tv kijken. Bezoekjes aan Mel(love you!) en dr kids waren af en toe toch wel erg nodig als het werk een beetje saai werd of ik gewoon ff niet in een top bui was. Zonder hen zou die tijd af en toe wel wat moeilijker zijn geweest. Zo nam ze mij en Phil mee naar Greenvale waar toen paarden wedstrijden waren. Gebeurde niet bijzonder veel tot we hoorde dat een van de motoren die we op de heenweg waren tegengekomen was gevallen in de buurt van Valley. Dus wij zouden meegaan om te zorgen dat de ambulance goed zou rijden. Nou heb ik al zo af en toe mijn onhandige momenten, en nu wilde ik half rennen terwijl ik in mn shorts een heuveltje vol stenen af 'liep'. Ging natuurlijk niet goed. Ik onderuit en was mijn halve been geschaafd en m'n palmen zagen er ook niet helemaal lekker meer uit. Bijna flauwvallen en lachend tegelijk die auto ingegaan waar Tara af en toe een handje op me legde om me toch een beetje te troosten. Dus gewond een ambulance achterna. M'n been was gelukkig niet heel vies, maar mn handen hebben we maar met een tandenborstel schoongemaakt.. Begrijpelijk genoeg mocht ik voortaan niet meer met shorts met Mel mee en heb een paar mooie littekens om me daaraan te herinneren:).
Volgende keer Greenvale was wat meer een succes. Laatste deel van de Campdraft gezien en toen lekker daar 'wat' gaan drinken. Hele gezellig avond gehad die nog lekker doorging bij Mick en Mel thuis.
Volgende feest was Mel dr verjaardag en week daarna was Phil aan de beurt. Heb me dus prima vermaakt!
Toen kwam het drijven toch wel erg dichtbij. De weken ervoor dacht ik eigenlijk wel dat ik oke zou zijn met het feit dat ik het deze reis niet zou kunnen doen. Maar toen ze toch echt vertrokken was ik toch best wel chagrijnig! Gelukkig had ik Mel nog! Die regelde dat we met de kids naar een vriendin van haar konden en daar een beetje konden rijden. Paard was me een beetje aan het uittesten maar het was gewoon fijn om op een paard te zitten. Savonds kwam paardrijden dus ook aan de orde en blijkbaar wist Pat niet dat ik kon rijden. Zodra hij dat hoorde werd ik uitgenodig om de volgende keer mee te gaan! Mega blij! Kreeg het 'makkelijke' paard. Hij was een beetje sloom maar idd wel lief en ik was allang blij dat ik meemocht. Tuurlijk werd alles pijnlijk en beetje geirriteerd, het was precies zoals ik altijd heb gehoopt! Droom waarmaken, check. Ik zorgde op de dagen dat ze met de koeien in de yard werkten, ervoor dat er genoeg lunch voor de volgende dag zou zijn en eten dat snel klaar zou zijn en kon dan nog een paar keer mee drijven. Helaas was 1 keer de stroom weer uitgevallen dus moest ik achterblijven om te zorgen dat als het weer aan ging, de noodschakelaar de coldroom niet uit zou schakelen want dan hadden we een probleem.
Laatste keer drijven was het zoontje er ook weer bij dus we hadden 3 motoren en 3 paarden. Motoren moeten het meeste werk doen dus ipv achteraan moest ik vooraan rijden. Niet de meest boeiende plek maar het idee dat er een paar honderd koeien achter je aan lopen is toch best tof. Wist natuurlijk meestal niet echt waar ik heen moest en werd dan half in een richting gestuurd. Maar we zijn veilig aangekomen. Bij steile delen was het nog best wel is lastig om te zorgen dat ze niet allemaal beginnen te rennen. Maar heb dus wel verschillende plekken bij het drijven meegemaakt. Heerlijk! Hoeveel moeite ik daarna ook had met zitten, ik genoot intens!
Mijn laatste 2 weken waren toch wel erg zwaar met meerdere momenten waarbij het toch even binnenkwam dat ik bijna weg ging en hen niet binnen 8 maanden weer zou zien. Steeds vaker dacht ik dan ook, ah laatste keer:(
De laatste dag zijn we eerst de mannen even gaan opzoeken bij de yard waar ze aan het werk waren met een soort pannekoeken die Mel voor ze had gemaakt. Ze kwam later ook met het idee dat we maar een bbq moesten houden voor mn laatste avond. Gelukkig vond Pat het prima. Het was een beetje een chaos maar ik realiseerde me toen hoe dol ik op zowat iedereen hier was en was wel echt dankbaar voor ze. Iedereen moest wel weer vroeg op dus we hebben het niet al te laat gemaakt, maar het was een goede avond. Sochtends wakker worden was heel raar. Voelde zo gek dat ik dan echt bijna weg ging! Het is me nog wel gelukt me een nog te snijden met een mes. De mannen moesten eerder weg en aangezien Pat nogal haast had heb ik helaas niet echt de kans gekregen om afscheid van Mick te nemen. En afscheid van mannen gaat meestal nogal anders dan bij vrouwen. Ik kon me net inhouden en sommige dachten er met een hand van af te zijn:P
Mel ging toch naar haar vader in Townsville met de kinderen en ik kon dus mooi meerijden. Het echte afscheid moment probeerde we toch een beetje te ontlopen dus na een beetje winkelen voor Brad en haar vader opzoeken zijn we nog castle hill opgegaan en wat laatste fotos genomen. Zodra ik een hostel had gevonden moesten we toch echt afscheid nemen. Had gelukkig een hele leuke biercooler gekregen waar ze hun namen opzetten. Midden op straat en half tussen het inchecken door stonden we te huilen.
Vooral die eerste paar dagen waren dus ook erg raar. Je bent zo gewend aan de routine en dan opeens hoef je niets meer te doen, wat ergens natuurlijk ook lekker is, maar je mist het uitzicht en vooral de mensen. Maar zoals mijn wijze vader zei; gelukkig voel je je nu rot want dat betekend dat je het zo goed hebt gehad. Dus met dat in m'n achterhoofd ben ik door de dagen in Townsville en Sydney gekomen.
Reis naar huis ging eigenlijk verbazingwekkend snel, ondanks het feit dat ik zo'n 3 dagen onderweg was. Was toch wel erg moe dus sliep prima in het vliegtuig en amper een idee wat ik allemaal tijdens die 16 uur in Taipei heb gedaan maar het was zo voorbij. Vlak voor ik door de deur naar buiten liep besefte ik nog een keer dat dit toch wel echt het einde was. Toen ik de toen nog stille hal inliep was het iets minder stil. Stel gekke mensen met een spandoek die me juichend opwachte is dan toch wel weer leuk.

Gelukkig niet echt last van een jetlag. s'Avonds toch wel moe maar dat mocht ook wel. Het thuis wennen ging best wel snel eigenlijk. Besefte pas wel dat het alweer 2 weken geleden is. Het voelt nu toch wel erg ver weg maar heb gelukkig nog wel contact met Australië. Als je zoveel maanden toch zo vaak gesprekken hebt met mensen is het zo raar als dat opeens niet meer is, dus dit helpt zeker wel afkikken.
De laatste 7-8 maanden waren heel bijzonder en heb er zeker geen spijt van. Heb ervaringen die niemand van me kan afnemen(lekkerpuh) en heb geweldige mensen leren kennen. En het was zo heerlijk om die tas leeg te halen en voorlopig niet meer te hoeven gebruiken!
Nu maar gaan studeren totdat ik weer terug kan:) Iedereen die me al deze maanden zo lief heeft gevolgd en af en toe reageerde, heel erg bedankt! Zo leuk om mee te maken hoe geinteresseerd mensen zijn geweest, heb ik zeker erg gewaardeerd.
Op naar de volgende reis:) (weekje italië)